O día da árbore.

Comeza a primavera, a estación do ano preferida por moita xente, cando mornean as temperaturas e todo reverdece e brota de novo a natureza en todo o seu esplendor nas follas e flores das plantas antes do madurador verán.
A lo menos antes era así, nos últimos anos eso está cambiando algo e eu teño as miñas dubidas de si será, como din, o cambio climático ou será producto dun ciclo climatolóxico natural como se sabe que aconteceron outros en épocas pasadas.

De tódalas maneiras, no meu pouco entender, non é que negue o cambio, pero querendo ser racional, non me parece crible que se fora a producir un cambio tan radical, en tan pouco tempo, o efecto producto da contaminación provocada pola humanidade ten que ser, ou está sendo gradual, tal e como se vai acumulando a porquería que tiramos ó aire, os mares, os ríos, .... Faise dificil asimilar que séxamos capaces de ter tal poder de influencia sobre a natureza.

Ben! … deixando a parte esta digresión, e remarcando que estamos contaminando mais do convinte e que é moi urxente e necesario que tomemos medidas, mudemos de tema.

O que eu quería comentar é que este tempo recórdame as celebracións que todolos anos se facían da festa da árbore na Tenencia.

Viña aquel home que tanto sabía de eso, Don Federico, e dábanos unha charla sobre o tema, repetía as normas para plantar ben unha árbore cá súa meticulosidade e procedíase a planta-la árbore no patio de recreo da escola, baixo a súa direción, mentres se cantaba o consabido "Himno al árbol":

Cantemos al árbol que voy a plantar.
¡Si Dios lo protege del hombre y del viento,
salud y riqueza dará!
salud y riqueza dará!.
Para el aire puro,
campestres aromas;
para el caminante,
regalada sombra.
Templará los rayos de la luz del sol;
por entre sus ramas
harán las aves
sus nidos de amor.
Cantemos al árbol
que voy a plantar.
¡Si Dios lo protege del hombre y del viento
salud y riqueza dará!
salud y riqueza dará!.
Uno para el otro,
los dos viviremos;
él se irá elevando
y yo iré creciendo
y si triste y solo llego a morir,
dejaré en el mundo
un árbol siquiera
plantado por mí.
Cantemos al árbol
con voces de paz y amor.
¡Defiéndalo el hombre!.
¡Protéjalo Dios!..

Era un día de festa para a comunidade escolar, vivíase no patio ó aire libre, cantábase, xogábase e aproveitábase a ocasión para agasallar a os alumnos sobresaíntes perante o curso facéndolle entrega dun pequeno regalo de recordo. Quedoume marcado un ano que o regalo era unha pluma estilográfica moi bonita e barallarabase a dubida de si o regalo lle correspondería a un bo amigo meu ou a min e ó final correspondeulle a el, considero que xustamente xa que, como teño mencionado, eu son consciente de non ser moi bo estudante naquela época.

Son desas cousas que che quedan gardadas.

Por certo, que a celebración declarouse obrigatoria por un R.D. do 1915 que consta neste libro.