O Halcón.

Nos anos sesenta-setenta o meu pai tiña un bote duns cinco metros e pico de eslora, moi bonito, era moi feitiño, levantaba a proa elegante e abría as amuras cara arriba rematando nun semicírculo como si fora un abanico. A cuberta era de taboíñas finas, duns tres centímetros de ancho, e moi ben colocadiñas. Daba gusto velo.

O seu nome era Halcón e tiña unha desas aves pintada na parte alta da vela voando cas as despregadas.

O primeiro domingo de agosto, día de Santa Marta, embarcamos toda a familia de mañanciña para, como era costume, ir a pasa-lo día no piñeiral de Cabanas. Armou meu pai a vela e enfilou cara a Centroña para logo, dando bordadas contra o vento do nordeste, ir indo para o Areal.

Pero, como sucede moitas veces nesta ría polo verán, chegando a Centroña o que era unha mañanciña de vento suave ao pouco converteuse nun suplicio para navegar a vela nun botiño pequeno; ao refrescar o nordeste empezou a rizarse o mar e ao pouco xa blanqueaba e non había maneira de seguir. Non lle quedou outra a meu pai que arriar vela, armar remos e tratar de cruzar de volta para Riocastro en busca da zona máis abrigosa. Custoulle caro ao home cruzar aquel, que metidos nel, parecíanos un temporal; bogaba e bogaba co vento de través, e veña salseiros; parecía que non nos movíamos do sitio.

Ao final atracamos nos Muiños, desembarcamos e decidiuse que xa non íamos a Cabanas, xa nos quedábamos a xantar alí. Logo de xantar uns calamares da ría na súa tinta, ¡moito se me acordan aqueles calamares que pescaba meu pai e cociñaba miña nai!, a correspondente tortilla e os postres, meu pai durmiu unha ben gañada sesta para recuperarse do esforzo mentras nós dábamonos un baño o resgardo do nordeste.

E o de ir a Santa Marta quedou para outro ano.

Por certo; un tempo despois o meu pai puxéralle ao Halcón un motor. Tería algo que ver unha cousa cá outra?.... nono creo!