12 febreiro 2008

Iserni

En todalas vilas hai persoas que teñen e o merito de facer cousas pola comunidade na que viven de forma totalmente altruista. En Caamouco tamén.
Un deles chamábase Agustín Iserni Vivero e era natural de Mugardos, a súa casa familiar estaba na fachada marítima de esa fermosa vila, enriba dunha das típicas tascas mugardesas do muelle.

Era militar con destino en Ferrol e, por sorte para nos, casouse con Elena e aquí se quedou a vivir, en Liñares.

Agora xustificarei o de “por sorte para nos” que empreguei no párrafo anterior. Pero Agustín, có que fixo ó longo da súa vida ponmo fácil.

Foi Iserni unha das persoas máis dinamizadoras da vida da parroquia; á súa iniciativa debémoslle a recuperación e o disfrute, durante varias décadas, do Club que estaba en estado de abandono por parte do seu dono.

Iserni conseguiu que fora alugado para uso dos socios, por un prezo simbólico. Puxo á xente de Caamouco de acordo para formalizar unha sociedade e poñerse a traballar de forma altruísta na restauración do salón, a pesares da oposición do párroco ó que non lle parecía ben que se traballara os domingos no local en vez de ir á misa, e ben que tratou de poñer á xente en contra desa iniciativa.
E logo, xa co Club posto a andar encargouse de presidi-la sociedade e de que todo funcionara ben case que durante toda a súa duración, el era o que organizaba as actividades que se realizaban.

Canto lle debemos os rapaces daquel tempo a Agustín; tíñamos un lugar de reunión e encontro cóa pandilla, temos pasado moitas horas de tertulia nos tresillos do salón, de partidas de cartas e dominó na cantina e a lectura dos libros que había na biblioteca, nos cales me teño embebido de tal forma que se me escapaba o tempo sen darme conta. Xa logo os guateques que se facían nas tardiñas de verán no andén da entrada, onde algúns, empezamos a romper a timidez de sacar a bailar ás rapazas. As bodas que se teñen celebrado alí e os bailes de San Vicente e do Antroido, bailando a Yenka... !esta es la yenka, que se baila así: Izquierda, izquierda, derecha, derecha, ... ay, qué fácil, es la yenka, mira qué bien va la yenka ...¡ ou as versións da música dos Beatles que interpretaban os Sprinters; e Juan Pindanga de encargado do roupeiro onde se deixaban os abrigos, e Queijas na cantina.

No ano 1.968, como xa tiña feito noutras ocasións, organizou un grupo de teatro, el era o director e ensaiábamos polas noitiñas baixo a súa tutela. Nos anos 1.969 e 70 representamos dúas obras de teatro das que gardo moi bo recordo. Que bos momentos temos pasado ensaiando; xuntábamonos o grupo, Iserni pedíalle a Quiejas o seu güisqui (un Veterano con sifón en vaso) encerrábamonos na secretaría e logo de asignarnos os papeis que representaríamos cada quen , empezabamos a ler o guión para ir memorizando cada un a súa parte e darlle ás frases os matices e as inflexións que Agustín nos ía marcando.
E así pouco a pouco ate que, cando xa sabiamos un pouco o texto e de que ía o asunto empezabamos a facer os ensaios no escenario, e así xa era máis entretido.

Ainda que hai unha faena que lle terei sempre gardada¡

Resulta que cando fun para o Cuartel de Instrucción de Ferrol, para face-la mili, empeñouse en recomendarme a un amigo seu que era Condestable no Cuartel.Eu fun para alí sen a máis mínima intención de, como me dixera el, presentarme ó Condestable. Pretendía emprega-la máxima de que na mili canto menos se note que estás alí mellor.
Pero Agustín, sempre preocupado polos demáis, chamouno para pedirlle que me atendera ben e dándolle os meus datos. O Condestable, en vista de que non me presentei a el, mandoume a chamar por medio do sargento Vilas, de Pontedeume, "Que fixeches?, que te presentes inmediatamente na sala de armas, a o Condestable".

Era un militar dos de mal carácter e armoume un cirio do demo por non facer o que me mandara un señor que se preocupara por min, e eu, un desagradecido, nono tiña en conta e que tal e que cual, e en consecuenia regaloume un arresto...... Aínda que logo, eso si, díxome que si necesitaba algo non dubidara en pedirllo. Púidenlle pedir que me quitara o arresto, .... pero non me atrevín non fora a ser peor.
E pasei todo o resto do periodo da instrucción pendente de si me volvía a chamar a miña recomendación para facerme outro favor.

Todos eses bos momentos, no meu recordo están asociados a el. Por eso este pequeno homenaxe dende esta humilde bitácora a Agustín Iserni.

Gracias por todo Agustín.

2 comentarios:

Anónimo dixo...

¿Cómo se llamaban las obras de teatro que se representaron? En el título de una de ellas figuraba la palabra "verde".
Por otra parte, entre tantas cosas recuerdo una anécdota de Iserni y de ese pueblo con gentes tan especiales como es Redes: una vez, ya de noche, un niño - no recuerdo quién era - no aparecía para cenar y todo el mundo, con la eficaz dirección de Iserni, nos pusimos a buscarlo. Huelga decir que el niño apareció.
Lo gtrande de Redes no es sólo el pueblo, son sus gentes. ¿Quién podría explicar el motivo de que en Redes, y especialmente en Redes, se de esa especie de personas que hace dudar de que la condición humana sea mala por naturaleza, que todavía hay esperanza?

DeRedes dixo...

Anónimo, perdona que tardara en responder. No estoy acostumbrado a que me dejen comentarios aquí, tampoco lo hago para eso. Pero si los hacen deben contestarse.
De las obras de teatro me acuerdo de los personajes que interpretábamos, de parte de los textos, del decorado, del director por supuesto,... pero los títulos se me borraron totalmente. Me sucede tanto con las películas como con los libros que leo, y leo unos cuantos al año pues me gusta mucho leer. Pero los títulos, debe ser que no reparo demasiado en ellos, no me quedan.
Las gentes de Redes son personas de pueblo pequeño, donde cada uno conoce bien a sus vecinos, se ayudan en sus cosas, eso es tradicional. Recuerda cuando se trabajaban las tierras, era en plan familiar, no era para comerciar, era para el consumo de casa y las familias se ayudaban unas a otras a plantar las patatas a segar el trigo, etc. y eso crea hábito, hace grupo y algo de eso debió de ir quedando en las gentes de Redes.