A sala de opio.

Ó anoitecer, e cando non había outras alternativas para pasa-lo tempo (antes da televisión), os rapaces de Redes dos anos cincuenta – sesenta de un amplo abano de idades, entre os mais novos e os xa mozos, que eran os encargados da formación e información dos primeiros, reuniámonos a contar historias, vivencias, ideas e hasta a xogar ó “porras, picos ou pas” e outro xogos na sala de opio.

A chamada sala de opio era o andén do que era a escola de Margarita e hoxe é a perruquería de Dora. Entón non tiña portal e era mais aberta que agora, e era, nembargantes, un recuncho moi recolleito cerrado polo muro alto que da cara ó Pedregal o que o facía moi atraínte para as reunións nas que se fumaban os primeiros pitillos, contábanse contos de Jaimito, se falaba de rapazas, xa que as reunión eran sempre masculinas; naqueles tempos as rapazas non podían estar a esas oras nun sitio escuro e con rapaces. E ate de política se falaba, moitos non sabiamos nin o que era a política, pero había xa entón algúns maiores e coas ideas mais claras, que nos foron abrindo os ollos ós mais cativos a unha forma de pensar e a ver a vida dende unha óptica critica co que estaba a suceder no pais.
Alí estábamos Ramiro, Germán, Meluco e Paquito Ramos, que andan por Francia, Pepón, que andará por Barcelona, Luis o Vivo, Rabanico, Salorio, Cuquito, Queijas, e algúns mais, eu incluido, que si ben non coincidiamos sempre todos a vez, xuntabámonos pandillas númerosas dabondo.


O do nome, co que moi inxeniosamente se denominaba o sitio de reunión, viña dado pola imaxinación dalgún relacionando as salas de opio da China e os pitillos que se fumaban mentres se pasaba alí o tempo.

Hoxe o que se toma alí ó lado son as cervexas que despacha Charito na Pousada do Mariñeiro