Os recursos da xente.

Unha curiosidade é o que se chegaba a facer para abonar as laburías.

As familias que tiñan gando na casa, utilizaban o esterco das cuadras.
Pero o esterco era insuficiente para a cantidade de terras que se traballaban en aqueles momentos.Como se solucionaba esa carencia? moi sinxelo.
Aquí aparece o outro oficio que tamén tiñan estas xentes tan sacrificadas, mariñeiros-labradores ou labradores-mariñeiros, non sei como sería.

Pois cando había esa necesidade a que aludíamos antes, saían ó mar e en lugar de buscar sardiñas, buscaban patexo, inda que a maioría das veces aparecía sen buscalo, e non se desperdiciaba, e si non íase ó mexillón. E logo usábanse como abono para a terra, tanto o patexo como o mexillón, no lugar do esterco e seguro que non eran peores abonos.
Como se ve na foto , era frecuente ver os carros de vacas no muelle do Pedregal cargando de abono para levalo ás terras. Dios!, e como cheiraba o patexo ó sol no muelle e nas terras e como o comían as gaivotas e os corvos.

Contábame miña bisavoa, que as penas estaban tan limpas por aquí, que ían a vela ou remo cando non había vento, a buscar mexillón hasta cerca de Cedeira. Viñan ca lancha cargada e cando facía mal tempo, polo medio do camiño había que tirar parte do mexillón para non ir o fondo. E algún por non facelo, tense ido. Ou varar nalgunha praia, para poder achicar auga e volver a navegar….. mil historias.
E posible que fora un pouco esaxerada, por descoñecemento, pero indica que non era cerca ate onde chegaban buscando o abono (mexillóns) para cosechar e logo comer patacas e pan de maínzo,... impensable nos tempos de hoxe!