Anxel Bello

Chamábase Anxel Bello Amado, era o electricista encargado de que "en Caamouco houbera luz", e da maneira que fora, atando os cables e puenteando da forma que só él sabía, pelandoos cós dentes ou agarrandoos ca boina a modo de aislante,..... ó final había luz!. O malo era cando tiña que sustituilo outro do gremio, o que chegaba de novo non se enteraba de como era o sistema de Anxel, non entendía nada, non estaba á altura, e que tíñamos o mellor. E en consecuencia, no seu momento fíxoselle un homenaxe, ... por algo sería. E foi porque era unha persoa sempre ó dispor do que os de máis necesitaran, refunfuñando pero ó final sempre atento.

Si había que matar un porco, chamabase a Anxel e alí estaba el po-la mañán cedo, os seus coitelos listos para actuar, e para tomar o café negro e a copa, pero sempre despois de rematar a faena que si miña nai lla ofrecía antes enfadabase e berraba, pero, "bueno, a ver, bota logo", por non despreciar.

A súa moza era de Samartiño do Porto, do bar O Trapiche, foi o seu un noivazgo de longa duración pero non exento de romanticismo, recordo velo subir po-lo Regueiral para ir a ver a moza a Samartiño tal e como se ve na fotografía, de corpo seco, mans nudosas, nariz aguileña, pelo branco con boina sempre, chaqueta gris, botas, bicicleta e caixa no portaequipaxes chea de bombillas fundidas para tirarlle ós cans, que xa o esperaban ladrando por onde pasaba. Que magoa cando morreu a moza, debeuno de sentir moito o bo de Anxel Bello.

Hai persoas que non deberían de desaparecer nunca, tiñan que ser eternas para seren modelos para os que van chegando a esta vida. Penso que Anxel Bello era unha desas persoas.