Redes visto dende o mar, estaba rodeado das “cabrias” onde se colgaban as redes a secar.
Era este un traballo engadido que tiñan naquel tempo os mariñeiros.
Como os aparellos eran de fío de algodón había que poñelos a secar, para que non se pudriran, cada día ó chegar do mar e voltar a embarcalos antes de saír.
Por eso nas fotos antigas de Redes sempre se ven as cabrias e as redes colgadas bordeando a riveira.
Había na parte alta da praia da Areamorta, contra o barranco, unha franxa de pedras de ata catro ou cinco metros de ancho, onde tiña máis ancho, que eran moi típicas desta praia. Estaban moi traballadas polo mar e eran lisas e redondeadas; no verán estaban quentes do sol e era unha gozada deitarse nelas logo dos prolongados baños que nos dábamos. Estas pedras foron desaparecendo unhas tapadas polo barro que caeu do barranco e a area que se lle aportou á praia e outras expoliadas, levaronnas nas lanchas para tirarlles os "peixes bravos" (delfíns) e alonxalos así das redes, recordo que viñan tamen lanchas de fora de Redes a buscalas,... unha magoa, porque eran unha seña de identidade da Areamorta.
Alí tonteábamos cas rapazas cando éramos novos, nas sesións de solarium pos baño.
Recordo nos anos cincuenta-sesenta, cando viña o "do ferro bello", viña cun carro e dicía: Compro ferroo, cobre metal, aluminioooo!. Entón os rapaces xuntábamos todo canto ferro bello encontrábamos, levávamosllo e dábanos unhas pesetas por el; que boas eran!. Era moi ben pagado o plomo, que nos adicábamos a buscar entre as pedras da Areamorta, do que caía dos aparellos que se tendían nas cabrias, encontrábamos moito.
As pedras da Areamorta, que tesouro perdido.
Ningún comentario:
Publicar un comentario